Noc.

Dziś, gdy wieczorem wróciłam do domu po opryskaniu środkiem ekologicznym pomidorów, mój Mąż zapytał mnie czemu tak się angażuję w różne prace w ogródku. Odpowiedziałam, że wolę myśleć o tym, co jest teraz, niż o przyszłości, bo ta przyszłość kojarzy mi się z odchodzeniem. Wiem. Nikt nie może być pewny dnia ani godziny. Nawet ludzie młodzi, a co mówić o mocno już starszych.
No i zamyśliłam się.
Właśnie siedzę przed komputerem, myśli płyną, cisza dokoła, nawet pieski nie szczekają, tylko śpią w swoim pomieszczeniu. A ja myślę i cieszę się, że mózg mi jeszcze pracuje zupełnie nieźle, że zupełnie nieźle chodzę, choć nie tak dawno poruszałam się przy balkoniku, a później o kulach.To moje życie razem ze wszystkimi trudnościami i z niepełnosprawnościami przez które przeszłam, bardzo mi się podoba.
Wiem, że życie, to nie tylko radości i różne osiągnięcia, ale i różne płytsze i głębsze dołki. Ale jakie byłoby to życie bez radości, ale też i bez dołków, które są przykre, ale dzięki nim zdobywamy wiedzę o sobie, o ludziach i o świecie.
Przed nocą, która, mam nadzieję, przyniesie mi piękne, kolorowe sny, nabieram dużo powietrza w płuca i robię plany na najbliższą przyszłość. Zastanawiam się nad tym, czym chciałabym się jeszcze zająć. Pewno w najbliższym czasie chciałabym zrobić mapkę myśli dotyczącą języka  (język jako system znaków) z wykorzystaniem książki Mistrzowskie mapowanie myśli Ton'ego Buzana. Myślę, że dałabym sobie radę z namalowaniem takiej mapy. Mapkę gramatyki języka polskiego już zrobiłam dużo wcześniej, a ta nowa byłaby rozszerzeniem tej wcześniejszej. A ile przy tym byłoby myślenia, ustawiania różnych pojęć itd. itd. Już wstępnie przymierzyłam się do tej nowej pracy umysłowej i bardzo mnie ona pociąga.
Na razie większość czasu spędzam w ogrodzie, ale przyjdą jesienne chłody i deszcze i wtedy będzie czas na podjęcie spokojnej pracy w domu.
A może jakiś inny pomysł przyjdzie mi do głowy. Jestem otwarta na to, co jeszcze może się pojawić.