A ja siedzę ciepło ubrana przed komputerem i piszę, ale pisanie nie jest przecież tylko samym zapisywaniem swoich myśli. To praca umysłowa. Prowadzę dwa blogi, bo lubię pisać, ale wiem także, że to pisanie jest mi z wielu względów bardzo potrzebne.
Spróbuję napisać jakie to są potrzeby:
- Jest to praca nad moją kondycją intelektualną. Pisanie - to solidna gimnastyka umysłu, co w moim
wieku jest sprawą trudną do przecenienia.
- Ruszam mocno głową, żeby w tym, co napiszę zawarta była jakaś myśl, a całość żeby miała sens.
- Jest to kontakt z wieloma ludźmi, których w większości, co prawda, nie znam, ale którzy, podobnie
jak ja, szukają. Sam fakt, że ktoś do mnie zagląda, że chce czytać, to co napiszę, jest dla mnie
motywacją do dalszego pisania.
- Jest to ćwiczenie umiejętności zamykania w słowach myśli, emocji, ulotnych wrażeń.
- Są to także ćwiczenia czysto polonistyczne: - Słowo i jego słownikowe znaczenie, znaczenie
wyrazów w kontekście itd. itd.
I w tym miejscu przypominam sobie obrazek z przeszłości.
Pisać zawsze bardzo lubiłam. Siadałam i wylewałam z głowy na papier to, co w niej było. Wtedy wydawało mi się, że każdy mój tekst jest świetny, bo prawdziwy. Bo zamieszczone w nim jest to, co nosiłam w sobie. Swoje spojrzenie na sprawę, swoje refleksje, myśli itd.
I kiedyś przyjechała do mnie moja dziś już nieżyjąca siostra i dałam jej do przeczytania moje wypociny. Spokojnie przeczytała, po czym podsumowała mnie mówiąc:
- Co ty wyprawiasz polonistko zakichana. Przecież to, co napisałaś kupy się nie trzyma. Poczytaj sobie trochę dobrej literatury. -
I ten kubeł zimnej wody był dla mnie jak powiew świeżego powietrza. Zaczęłam przyglądać się swoim tekstom i je analizować. Zobaczyłam, czego w nich brak, a czego jest w nadmiarze.
Dziś przed opublikowaniem tekstu analizuję go i sprawdzam w nim różne elementy i ich układ, a wciąż popełniam różne błędy.
A teraz moja, pożal się Boże, grafika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz