Bez tytułu.

Wieczór. Cisza. Godzina 22,30. Światło lampki nocnej pada na biurko tworząc klimat skłaniający do pisania i do wracania emocjami i myślami do wydarzeń mijającego dnia. A dzień był w emocje bogaty.
Po pierwsze moja córka znalazła się w szpitalu z niepokojącymi objawami zdrowotnymi, więc byłam cały czas myślami z nią. Po drugie dziś miał wizyty u lekarzy mój mąż i ja, chcąc go trochę wesprzeć w tej mało komfortowej dla niego sytuacji, pojechałam z nim do przychodni, aby czuł się pewniej.
No i w przychodni wściekłam się. I nie wiem na kogo wściekłam się bardziej - na babę, która użyła manipulacji i wpakowała się w kolejkę do lekarza przed nas, czy na siebie, że nie potrafię odpowiednio zareagować i pokazać manipulantce gdzie jest jej miejsce. Cała ta sytuacja byłaby drobiazgiem, gdyby nie to, że każda wizyta u pani doktór trwała bardzo długo i każde takie dodatkowe wejście, to było ponad pół godziny dodatkowego czekania w mocno nagrzanej  przez słońce poczekalni. Do tego towarzyszył mi niepokój, czy ktoś następny nie okaże sprytu i czy nie wepcha się przed nas.
W przeszłości byłam leczona w Ośrodku Leczenia Nerwic, gdzie podstawą była psychoterapia. Potrafię nazwać różne ludzkie zachowania, wiem, jak i kiedy  powinnam zareagować stanowczo, ale gdy oko w oko spotykam się z manipulantem i gdy trzeba zdobyć się na odrobinę stanowczości, zachowuję się jak małe bezradne dziecko. I szlag mnie trafia.
Jasny promyk jest taki, że córka jest w szpitalu pod dobrą opieką i czuje się już dużo lepiej. I to jest w tej chwili najważniejsze. Mam nadzieję, że wkrótce wróci do domu.