Niżej wierszyk pana Brzechwy w wykonaniu Piotra Fronczewskiego.
Co mnie dziś naszło. Bawię się jak małe dziecko i co gorsza sprawia mi to dużo radości. Ale czy ja jako osoba bardzo już dorosła (83 lata) nie mam prawa spojrzeć na to, co robię z przymrużeniem oka? Czy muszę być ogromnie poważna? Podobno starsi ludzie zachowują się czasami jak małe dzieci. I dobrze. Może warto czasami wymieszać radość z zamyśleniem, powagę z żartem i doświadczenie dorosłości z uśmiechem i spojrzeniem dziecka.
Stanisław Baliński
Pieśń kochanków
Dmitrij Szostakowicz Romans z Godfly Suite.
Jesteś już tak dorosła że wolno Ci wszystko,nawet bawić się jak dziecko, a dzik jak najbardziej dziki.
OdpowiedzUsuńMyślę, że więcej luzu i pozwolenia sobie na drobne śmiesznostki przydałyby się wielu dorosłym.Pozdrawiam z uśmiechem.
UsuńPrzydałoby się, bo niektórzy to jakby kij od szczotki połknęli (i nie w kwestii prostej postawy). A Ty baw się dobrze. Dzik Ci wyszedł jak malowany 🙂
OdpowiedzUsuńCieszę się, że mój dzik podoba Ci się.
UsuńTeraz na inny temat: Coś się porobiło w moim adresie i mam kłopot z wysyłaniem komentarza do Twoich wpisów. Może masz jakiś pomysł, co zrobić.
Byłam u Ciebie, ale nie udało mi się zostawić komentarza. Próbowałam ustalić adres i hasło, ale wszystko jest w jęz, angielskim, a ja jestem z angielskiego niedouk.
UsuńDzik bez wątpienia, sto % podobieństwa:)
OdpowiedzUsuńPóki ma się w sobie to dziecko wewnętrzne, to się żyje. Bez niego to tylko wegetacja.
Podobno każdy ma w sobie trzy stany Ja - dziecko, rodzic, dorosły.Dziecko się ujawniło przy malowaniu dzika, rodzic odzywa się co jakiś czas. Muszę się przyjrzeć jak to jest u mnie z tym dorosłym.
UsuńA ja ostatnio jak wyjechały wszystkie dzieci i wnuki to przytulam się ciągle do różnych pluszowych zabawek mlodszego wnuka. Czyżbym calkiem zdziecinniala?
OdpowiedzUsuńA Twój dzik jest rewelacyjny....
Serdecznosci Marysiu :-)
Pewno w ten sposób przekazujesz dzieciom i wnukom swoją miłość. To bardzo piękny sposób wyrażenia uczucia.
UsuńJaka bajka do tego dzika?
OdpowiedzUsuńPrzyznam się, że raczej mnie on nie przestrasza, łagodny.
Natomiast moją uwagę zwróciła ilustracja muzyczna - Gadfly.
Pochodzę z czasów gdy na polskim rynku wydawniczym ukazała sie książka E. Voynich pod tytułem Szerszeń (po angielsku gadfly). Wywołała ona ostrzeżenia z ambony gdyż zawierała silne elementy antyreligijne. Nic dziwnego, że została sfilmowana w ZSRR (dobrze zrobiony film), muzykę skomponował D. Szostakowicz.
A tu polska strona youtube używa angielskiego tytułu. Oczywiście - wymazać wszelkie skojarzenia z czasami PRL.
Zainteresował mnie film, o którym piszesz w komentarzu. Będę się starała ten film obejrzeć. Może jest dostępny w internecie na cda. Dziękuję za informację.
UsuńSpojrzałem w internet. Okazuje się, że książka była wyjątkowym bestsellerem w ZSRR i Chinach, miliony sprzedanych egzemplarzy. Na polski rynek wchodziła po "październikowym" rozluźnieniu cenzury i to był bardzo istotne dla władz. Narzekaliście, że cenzurowaliśmy literaturę zachodnią- no to macie, czytajcie. Z danych na internecie widzę, że inne kraje komunistyczne zrobiły to samo. Widzę, że książkę można łatwo dostac na Allegro, powinna chyba być w bibliotekach. Jeśli chodzi o film to ja ogladałem oczywiście ten z 1955 roku, na internecie widzę, że w 1980 roku wyprodukowano nową wersję. Wątpię żeby była dostępna polska wersja językowa.
UsuńJeśli filmu nie znajdę w internecie, to trudno. Bardzo lubię muzykę Dymitra Szostakowicza. Może uda mi się odszukać chociaż jego muzykę do tego filmu.
UsuńMarysiu, Ciebie to mozna tylko kochac za te wszystkie grafiki i blogowanie :-)))
OdpowiedzUsuńkristofka
Ogromnie się cieszę, że mnie znalazłaś w Blogspocie, że się odezwałaś i że dałaś mi tyle ciepła w swoim komentarzu. Bardzo, bardzo dziękuję.
UsuńWspaniałe, nie uważam tego za efekt dziecinny, dla mnie to jest sztuka, dalej się uczysz, jest piekny.Możesz być dumna.
OdpowiedzUsuńNie wpadło mi do głowy, że moje grafiki to efekt nauki. Ale chyba coś w tym jest, bo dziś trochę więcej wiem, jak tworzyć grafikę i jak ją wysyłać do bloga. Dla mnie to jest zabawa kształtami, kolorami i ich ustawieniem.
UsuńKawał porządnej roboty Mario :)
OdpowiedzUsuńBardzo Ci dziękuję za taką ocenę, ale kawał dobrej roboty to będzie wtedy, gdy narysuję mapkę zatytułowaną - Język, jako system znaków.
UsuńNa razie zrobiłam mapkę gramatyki. Pozostało słownictwo, do którego już się trochę przymierzyłam.
Dzik jest w porządku! I nie tłumacz się ze swoich przyjemności- teraz już Ci wszystko wolno!
OdpowiedzUsuńNie wiem, czy pamiętasz: na starym blogu miałam taką rozpiskę, co może kobieta w różnych przedziałach wiekowych i było czarno na białym, że w naszym wieku- wszystko, czego tylko chcemy! ;)))
Tej rozpiski w szczegółach nie pamiętam, a szkoda. A masz do do niej dostęp teraz po przeprowadzce?
UsuńAleż co za przesądy! Rób, na co masz ochotę, nie robisz przecież nikomu krzywdy, a może nawet przeciwnie, zarazisz przy okazji parę osób swoim pozytywnym podejściem do życia i pogodą ducha! W każdym z nas jest gdzieś tam w środku cząstka tego małego dziecka, którym byliśmy dawno temu - i warto o tym dziecku pamiętać, kochać je i uszczęśliwiać :).
OdpowiedzUsuńBardzo mi się podoba to, co napisałaś w komentarzu.Dziękuję.
UsuńMoim komentarzem niech będą Twoje słowa świetnie się nadające : "Może warto czasami wymieszać radość z zamyśleniem, powagę z żartem i doświadczenie dorosłości z uśmiechem i spojrzeniem dziecka." A Twój dzik najeżony... widać że zły :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam :)
Jestem zwolenniczką naturalności w różnych postaciach i w różnych sytuacjach. Powaga jest potrzebna, ale potrzebny jest także błysk w oku, żart, czasami śmieszność - wszystko to, co sprawia, że człowiek (w każdym wieku) jest otwarty na świat, na ludzi i akceptuje w sobie wszystko, co w nim jest.
UsuńNajeżony ale tylko dla żartu. Wcale nie jest dziki i chciałby, żeby ktoś go pokochał, pogłaskał i nie robił mu krzywdy.
OdpowiedzUsuńMaryniu, baw się i śmiej, bo śmiech to zdrowie - co jest już potwierdzone naukowo. Słyszałaś na pewno o terapii śmiechem :)))
To prawda. Nawet czytałam gdzieś, że pan Lec odwiedził ciężko chorą znajomą i zaczął jej recytować swoje aforyzmy. Pani głośno, serdecznie się śmiała. Po kilku dniach poczuła się lepiej i wyzdrowiała.
UsuńO właśnie, więc się śmiejmy, z siebie też, bo nic gorszego jak nadęty, napuszony ludzki typ, który uważa, że zjadł wszystkie rozumy ;)
UsuńMarysiu, jak ja dawno u ciebie nie byłam, a tu niespodzianka: dalej można twoje cudne grafiki oglądać! A kto nam ma zabronić się bawić? Tańczmy i śpiewajmy, dopóki możemy! Ewa z MyCastle.video.blog Całuski!
OdpowiedzUsuń