Straszne, co przyroda potrafi.

Wczoraj i w telewizji i w internecie zobaczyłam skutki przejścia trąby powietrznej przez Pomorze. Widok straszny. Wiele hektarów położonych drzew. A chwilę wcześniej, wśród tych rosnących  jeszcze drzew, były namioty harcerzy. Był gwar dzieci i pewno nadzieja na przeżycie emocjonującej przygody wśród rówieśników. To, co się wydarzyło kilka chwil później było tak straszne, że aż prawie nieprawdopodobne. Nagle straszliwy kataklizm, śmierć dwóch dziewczynek przygniecionych padającymi drzewami, wiele rannych i przerażonych dzieci i rozpaczliwa próba dorosłych opiekunów, którzy starali się ratować ocalałych harcerzy. I to się wydarzyło w Polsce, w kraju, gdzie kataklizmy pogodowe o takiej skali zniszczenia zdarzają się rzadko - na szczęście.
Jestem myślami z tymi dziećmi i z ich opiekunami. Myślę, że po takim przeżyciu dochodzenie ich wszystkich do pełnej równowagi psychicznej będzie musiało potrwać i pewno będą musieli włączyć się w to specjaliści - psycholodzy.

Przyroda. Uważam, że wciąż jeszcze nie doceniamy jej siły i nieprzewidywalności. Zachowujemy się jak dzieci, które nie potrafią przewidzieć, jakie skutki może mieć nadmierne ingerowanie w jej prawa. A skutki mogą być tragiczne i dalekosiężne.

Zrobiło się jakoś szaro i smutno. Wyglądam przez okno. Jest cisza, spokój. Niebo zasnute szarymi chmurami. Drzewa stoją bez ruchu. Nie widać nawet ruszających się liści. To, co jest za oknem wygląda jak obraz namalowany przez świetnego malarza. Z dala słychać głosy zwołujących się ptaków, które szykują się już do odlotu.

Edvard Grieg - Peer Gynt Suites - 1 and 2