Jesień.

"Wspomnienie"

Julian Tuwim
Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa, krucha i miła.
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
Która do mnie na ulicą wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,
Gdym wracał zdyszany ze szkoły,
A po ulicach w lekkiej jesieni
Fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina
Nieśmiertelnik żółty ? październik.
To ty, to ty moja jedyna,
Przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
W parku płakałem szeptanymi słowy.
Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,
Od mimozy złotej ? majowy.

Ach, czułymi, przemiłymi snami
Zasypiałem z nim gasnącym o poranku.
W snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
Jak ta złotą, jak tą wonną wiązanką?

 A do nas przyjechała nagle bez żadnego zapowiadania się pani jesień. I to nie ta złota jesień, a szara, mokra i ponura. Ogarnęła nas wszystkich chłodem nie tylko poranków i wieczorów, ale także dni. Gdyby nie to, że kalendarz wyraźnie wskazuje na początek września, to można byłoby pomyśleć, że to już listopad. I chociaż ze względu i na swój wiek i na kłopoty zdrowotne nie lubię upałów letnich, to   szaruga jesienna nie jest szczytem moich marzeń. A właśnie taką szarugę mamy obecnie.
Jedynym plusem tej pogody jest to, że w lesie pokazały się grzyby. Już ususzyłam dwa litrowe słoiki prawdziwków i innych szlachetnych grzybków i zamroziłam trochę grzybków obgotowanych do duszenia na zimę. Przypomną nam, w czasie mrozów i śnieżnych zamieci, zapach lasu. Piwnica też jest solidnie zaopatrzona. Dwa duże regały są zastawione słoikami z przetworami. Tylko kto będzie to wszystko jadł? Młodzi wolą iść do sklepu i kupić gotowe, niż wziąć od babci. A ja tak się przyzwyczaiłam do robienia zimowych zapasów, że żadne postanowienia - że w tym roku nic, a nic nie robię - nie skutkują. Mój mąż próbuje mnie wyhamować w tym szaleństwie, ale szaleństwo jest silniejsze od rozsądku.

A to jeszcze wspomnienie lata.