Lata minione i dziś.

Gdzie jesteście lata, które odpłynęły w siną dal? Szkoda, że jesteście już tak daleko ode mnie. Nie tyle mi żal samych lat, ile różnych możliwości, które były z tymi minionymi latami związane. Ot pierwsza z brzegu sprawa. Gdybym miała dziś 53 lata, a nie 83, to leżałabym sobie na kocyku i opalałabym się na brązowo. A dziś boję się wyjść przed dom na rozgrzane podwórko, bo mogłabym dostać udaru. Kiedyś biegałabym po Warszawie nawet w taki upał, a dziś siedzę w domu i czekam na ochłodzenie. Inne pory roku znoszę podobnie. Pamiętam obrazek. Siedzę w autobusie. Jest zimno dokoła, a ja siedzę w cienkich spodniach i jest mi cieplutko. Dziś byłyby spodnie na wierzchu, a pod spodem ciepłe kalesony lub rajstopy.
Całe szczęście, że jeszcze głowa pracuje mi po dawnemu, choć różne wyrazy już mi dosyć często uciekają.
Ano takie jest  życie i trzeba te różne zmiany przyjmować bez zrzędzenia, bo lepiej nie będzie. Może być tylko gorzej. Tfu! Tfu! Tfu!
A dziś, co mogę powiedzieć. Kochani moi Czytelnicy póki się da korzystajcie z życia, bo ono szybko pędzi i ucieka w nieznane.

Z tych rozmyślań wróćmy do tu i teraz. Siedzę przy biurku przed komputerem i staram się pozbierać myśli, które przemykają w głowie jedna za drugą. Gdyby je wszystkie zapisać, tak jak się pojawiają, to wyszedłby z tego bełkot.
Zacznę więc może od porządków w domu. Mam czysto, bo pani pomogła mi w sprzątaniu. Okna umyte, firanki i zasłony poprane i powieszone. Zostało maglowanie upranej pościeli i ścierek, ale to w wolnym czasie.
W ogródku wszystkie warzywa z pomidorami na czele rosną jak burza. Na krzakach pomidorów pojawiają się już małe owocki. Chciałam je podlać nawozem, ale córka osadziła mnie na miejscu. Powiedziała - Jak chcesz jeść nawozy, a nie pomidory, to je sobie nawoź. Pomidory podlewa się nawet rozcieńczoną gnojówką z pokrzywy od czasu do czasu, bo to dużo azotu. - No i od razu ochota do zasilania pomidorów nawozami natychmiast mi przeszła. Słucham się mojej córki i zięcia, bo oni pomidory sadzą już dłuższy czas, a poza tym mój zięć jest świetnym chemikiem i wie co można, a czego lepiej nie stosować i dlaczego.

Dziś narzekać mogę tylko na wściekły upał i na roje wściekłych komarów, które są wszędzie. Nawet w mieszkaniu. Z utęsknieniem czekam na deszcz. Może chociaż trochę powietrze by się ochłodziło.

Stanisława Celińska  Już nie trzeba mi.