Wizjonetyka

Po dziadku odziedziczyłam dużą wadę wzroku. Jest to astygmatyzm mix. Od dzieciństwa widzę obraz niewyraźny. Z mijającymi latami wada wzroku bardziej się komplikowała. Gdy miałam około pięćdziesięciu kilku lat dostałam trzecią grupę inwalidztwa ze względu na wzrok. I wtedy dowiedziałam się, że są prowadzone zajęcia terapeutyczne z wizjonetyki. Zgłosiłam się na nie. Zajęcia prowadziła pani psycholog, która okazała się świetnym specjalistą.
Te zajęcia, w których brałam udział i ćwiczenia w domu nauczyły mnie wielu rzeczy. Co prawda nie odzyskałam normalnego widzenia człowieka bez wady wzroku, ale dowiedziałam się wiele o sobie i o swoich nawykach, niekoniecznie zdrowych i korzystnych dla mnie.
Szczególnie zapamiętałam jedno ćwiczenie.

Pani psycholog poleciła nam dobrać się w pary. Parą dla mnie był pan Piotr.  I to jemu przypadło w udziale ustawić mnie i wymodelować. Miał obejrzeć, jak stoję, jak się poruszam i miał według własnego uznania zmienić  moje ustawienie ciała. Ja byłam tylko biernym odbiorcą tego, co on robił. Najpierw opuścił mi ramiona, a następnie podniósł do góry głowę. Po zakończonym ćwiczeniu padło polecenie, aby w takim właśnie ustawieniu przejść się wokół sali. W pierwszej chwili poczułam się jak nakręcony manekin. Czułam się niezręcznie. Ale z każdym następnym krokiem docierało do mnie, że tak właśnie powinnam chodzić. Wyszliśmy na zewnątrz budynku i światło słoneczne zalało moje oczy. Uświadomiłam sobie, że do tej pory chodziłam z opuszczoną głową, patrząc sobie pod nogi, do tego podnosiłam ramiona i chowałam w nich głowę, jakbym czegoś się bała.

To jedno ćwiczenie, a później następne uświadomiły mi, jak bardzo postawa człowieka i jego sposób bycia są powiązane z emocjami i jak rzutują na jego życie. O ile łatwiej jest pozytywnie myśleć z podniesioną głową i o ile łatwiej jest prowadzić dyskusję z drugim człowiekiem o zupełnie odmiennym spojrzeniu na świat i ludzi. To był początek mojego spotkania z psychologią. Na tych zajęciach podjęłam próbę innego, bardziej obiektywnego i jednocześnie bardziej prawdziwego spojrzenia na siebie samą i na ludzi.

Piszę o tym ćwiczeniu i jego znaczeniu, bo bardzo mnie niepokoi zalew złych emocji, z jakimi mamy obecnie do czynienia. Złe emocje nie przynoszą niczego dobrego. Nie pomagają, a przeszkadzają w zobaczeniu realnej rzeczywistości.